#พี่มินเดือนมอ I 21 - จะเอายังไงกับเรื่องของเรา

#พี่มินเดือนมอ I 21  

จะเอายังไงกับเรื่องของเรา

‘มาเปิดประตูให้เลย ยืนอยู่หน้าห้องแล้ว’

มินฮยอนมองข้อความบนมือถือที่น้องแจนส่งมาซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขากวาดสายตาอ่านทุกตัวอักษรด้วยความตั้งใจว่าตัวเองไม่ได้อ่านผิดไปจริงๆ ก่อนสติของเขาจะถูกเรียกด้วยเสียงเคาะประตูห้องดังๆสองสามครั้ง นั่นถึงทำให้มินฮยอนรีบดีดตัวขึ้นจากโซฟาในทันที

ร่างสูงสำรวจสภาพตัวเองอยู่หน้ากระจกจนแน่ใจว่าสภาพของตัวเองในตอนนี้จะไม่ดูแย่จนเกินไปที่จะทำให้แจนเป็นห่วง ถึงอย่างนั้นรอยคล้ำใต้ตาก็ดูเหมือนว่าจะปิดไว้ไม่มิดนัก

มินฮยอนส่องตาแมวดูอีกครั้งให้มั่นใจว่าเขาไม่ได้ป่วยจนเบลอจนมโนภาพเหตุการณ์ต่างๆขึ้นมา เมื่อเห็นว่าตรงหน้าเขาคือน้องแจนที่เป็นแฟนของตัวเองจริงๆ มือหนาก็รีบยืนออกไปเปิดประตูออกกว้างในทันที

“กว่าจะเปิด”

เสียงบ่นกระปอดประแปดของน้องดังขึ้นเมื่อเขามาเปิดประตูช้า ร่างเล็กหอบกระเป๋าเดินทางที่ใช้ไปค่ายของตัวเองเข้ามาในห้อง ในมือบางอีกข้างก็หอบหิ้วไปด้วยถุงพลาสติกต่างๆนาๆ ที่ทำให้แจนไม่สามารถเปิดประตูได้ ถึงว่าทำไมถึงบอกให้เขาเปิดให้ ทั้งๆที่แจนเองก็รู้รหัสห้องนี้ดีอยู่แล้ว

มินฮยอนจ้องมองแจนที่วิ่งวุ่นไปจัดการวางของในครัวไปทั่ว เหมือนปกติที่คนตัวเล็กมักชอบทำนู้นนี่ในห้องของเขา แต่แปลกที่น้องทำเหมือนว่าก่อนหน้านี้เราไม่ได้ทะเลาะกันซะอย่างนั้น ถึงเขาจะไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ แต่การเห็นร่างที่คุ้นตาวิ่งวนไปมาในห้องนี้มันรู้สึกดีจริงๆ

“มานั่งนี่เลย”

แจนเดินมาหยุดนั่งที่โซฟาที่ขาวสะอาดกลางห้องนั่นเล่น พร้อมๆกับในมือเล็กที่มีชามโจ๊กร้อนๆและถุงยาอีกจำนวนหนึ่งวางไว้หน้าโต๊ะ มือเล็กกวักเรียกมินฮยอนให้มานั่งข้างๆ ร่างสูงเองก็ไม่ได้ขัดอะไรนอกจากเดินมานั่งตามที่อีกคนบอก

มินฮยอนไม่เคยขัดใจอะไรน้องอยู่แล้ว

“พี่บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร”

“ตัวร้อนขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เป็นไรได้ไง กินโจ๊กแล้วกินยาเลย อย่าให้ผมดุ”

แจนยกชามโจ๊กขึ้นมา มือหนายื่นไปเพื่อจะรับมันมาทานเอง แต่แจนกลับชะงักมือเอาไว้ ก่อนจะมองหน้าเขาด้วยสายตาดุๆ ที่มินฮยอนไม่ได้รู้สึกกลัวมันสักนิด หนำซ้ำเขายังรู้สึกว่ามันน่ารักจนเหมือนลูกแมวที่กำลังขู่เสียมากกว่า

แจนตักโจ๊กขึ้นมาพอดีคำก่อนจะเป่าเบาๆเพื่อให้ข้าวหายร้อน มินฮยอนจะได้กินง่ายๆ ร่างเล็กป้อนอีกคนช้าๆซึ่งมินฮยอนเองก็กินมันอย่างว่าง่าย เขาไม่ขัดอะไรน้องแจนสักอย่าง แค่ได้มองใบหน้าน่ารักกับแก้มกลมๆในระยะใกล้ที่ห่างหายมาหลายวันก็มีความสุขแล้ว

“กินยาด้วย”

แจนยื่นยาแก้ไขหวัดส่งให้มินฮยอนหลังจากทางโจ๊กจนหมดภายในเวลาไม่กี่นาทีที่อีกคนคอยป้อนตลอด ร่างสูงรับมันมาก่อนจะกินตามที่คุณพยาบาลตัวเล็กสั่งอย่างว่าง่าย แจนมองอย่างพอใจที่มินฮยอนไม่ได้มีท่าทีขัดขืน ร่างบางเตรียมลุกเพื่อจะไปเก็บชามที่ห้องครัว แต่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อมินฮยอนรั้งเขาไว้ด้วยแรงดึงจากมือข้างเดียว

มินฮยอนนิ่งและแจนเองก็นิ่ง ไม่ได้มีใครพูดอะไรนอกจากเสียงแอร์ที่ดังต่อเนื่องมาเรื่อยๆ ร่างบางยอมนั่งลงที่โซฟาตามเดิมในที่สุด เขาสำรวจใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าที่เหงื่อกราดไหลเพราะอาการป่วย และอุณหภมิตามร่างกายที่ร้อนจนเป็นไฟทันทีที่เขาสัมผัสตัวกับอีกคน

“ตัวพี่ร้อนมาก ไปพักเถอะเดี๋ยวผมจะกลับแล้ว”

“เดี๋ยว”

“…”

“เราจะมาหาพี่แค่นี้จริงๆหรอแจน”

คำถามของมินฮยอนที่ทำให้ร่างบางนิ่งเงียบไป ริมฝีปากบางเผื่อขบเม้มกันอย่างประหม่า เขาหันไปสบตามินฮยอนที่มองมาทางตัวเองอย่างไม่วางตา

ไม่ใช่แจนไม่รู้ตัวว่าอีกคนกำลังหมายถึงอะไร ไม่ใช่ไม่รู้ว่าในดวงตาใสของอีกคนกำลังเศร้าและทุกข์ใจแค่ไหน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าความคิดถึงของมินฮยอนที่มีต่อตัวเองมากเพียงใด

เพราะแจนเองก็รู้สึกแบบนั้นไม่ต่างกัน

เขาเห็นใบหน้าสลดของอีกคนแบบนี้ ความรู้สึกผิดก็ตีขึ้นมาเต็มอก คำพูดมากมายที่อยากจะพูดออกไปแต่มันยากเหลือเกิน ความรู้สึกภายในหัวใจของเขากำลังตีกันไม่หยุด จนแจนเองก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร จนกระทั่งมือหนาที่เกาะกุมค่อยๆปล่อยข้อมือเขาออก

“โอเคพี่เข้าใจแล้ว เรากลับไปเถอะ”

ถ้าในตอนนั้นแจนไม่สังเกตก็คงไม่รู้ว่าใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังก้มหน้าอยู่ในตอนนี้กำลังเสียน้ำตา

แจนมองมินฮยอนอย่างรู้สึกผิด มือเล็กเอื้อมไปกุมมือที่เพิ่งปล่อยมือเขาเมื่อกี้ขึ้นมา มินฮยอนเองก็เริ่มงุนงงกับพฤติกรรมของอีกคน จึงทำได้เพียงแต่มองตามเงียบๆ

“ขอโทษนะพี่มิน ผมขอโทษ”

จู่ๆแจนก็เอ่ยของโทษขึ้นมาอย่างไม่ทันให้อีกคนตั้งตัว ร่างสูงมองน้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มร้องไห้สะอื้นขึ้นมา มินฮยอนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก สำหรับน้องแล้วถ้าไม่สุดๆจริงๆไม่มีทางที่จะร้องไห้แน่นอน เขารู้จักแจนดีกว่าใคร

“ขอโทษที่ไม่เชื่อใจ ขอโทษที่ผมงี่เง่า”

“ใจเย็นๆนะแจน ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ”

สองมือหนายกขึ้นโอบกอดอีกคนเต็มสองแขนอย่างปลอบประโลม มินฮยอนไม่ชอบเลยเวลาแจนร้องไห้ ภาพเก่าๆในวันที่คนตัวเล็กวิ่งหนีเขาไปหลบหลังเคาน์เตอร์งานบายเนียร์กลับเขามาอีกครั้ง เขามักรู้สึกผิดตลอดหากรู้ว่าสาเหตุของน้ำตาพวกนั้นมาจากตัวเอง

แจนน่ะไม่เหมาะกับคราบน้ำตาสักนิด รอยยิ้มหวานๆกับแก้มกลมๆต่างหากที่เหมาะ

มือหนาลูบหัวอีกคนเบาๆเมื่อแจนไม่มีทีท่าว่าจะสงบลง ร่างเล็กเอาแต่โทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น มินฮยอนทำอะไรไม่ได้นอกจากกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ให้น้องรู้สึกปลอดภัย ในตอนนั้นน้องก็คงจะหยุดร้องได้เอง

มินฮยอนปล่อยให้แจนร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของตัวเองหลายนาทีโดยที่ไม่มีใครได้พูดอะไร อ้อมกอดที่อบอุ่นและปลอดภัยทำให้แจนหยุดร้องไห้ได้ในที่สุด เสียงสะอื้นที่เงียบลงทำให้เขาค่อยๆดันน้องออกมามองหน้ากันตรงๆ

ดวงตาแดงก่ำฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตา กับแก้มขาวกลมๆที่ขึ้นสีแดงระเรื่อนั้น พูดไปตอนนี้ก็อาจจะดูเหมือนโรคจิต แต่เขามองว่ามันน่ารักมากจริงๆ

“ไหน บอกพี่ได้หรือยังคะ ว่าร้องไห้ทำไม”

มินฮยอนถามขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบลงแล้ว แจนพยักหน้าสองสามครั้งให้เขาเมื่อคิดว่าตัวเองพร้อมที่จะตอบคำถามของอีกคนในตอนนี้

“ผมรู้จากฮยอนบินแล้วว่าเขาไม่ให้พี่บอกใครเอง เขามาอธิบายทุกอย่างให้ผมฟังหมดแล้ว ผมรู้แล้วว่าตัวเองงี่เง่าจนไม่ฟังเหตุผลพี่ ไม่เชื่อใจพี่แล้วก็ดันไปพาลใส่พี่อีก ขอโทษจริงๆพี่มิน อย่าโกรธเลยนะ”

“พี่ไม่เคยโกรธเรา”

“แต่ผมทำพี่เสียใจ ผมเอาแต่ฟังคำพูดคนอื่น เอาแต่โกรธตัวเองที่ดีไม่พอสักที ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าพี่ที่อยู่ตรงนี้”

“…”

“ขอโทษนะพี่มิน ขอโทษที่เด็กนิสัยไม่ดีคนนี้ชอบเอาแต่ใจมาตลอด”

มินฮยอนปล่อยให้อีกคนพูดระบายอย่างที่อยากจะพูด เขาไม่บ่นไม่ว่าอะไรน้องสักคำ มินฮยอนรู้ดีว่าอีกคนอึดอัดใจแค่ไหน อย่างน้อยให้น้องระบายทุกอย่างออกมากก็ยังดี อย่าเอาเก็บไว้คนเดียวเหมือนที่ผ่านมา

“พี่ไม่โกรธเราหรอกค่ะ พี่เข้าใจเรา”

“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”

“ไม่ต้องขอโทษแล้ว”

“ไม่เอา ผมผิด ผมต้องขอโทษ”

“ขอพูดอีกครั้งพี่จะจูบ”

“ขอทะ...อื้อห์”

ริมฝีปากบางถูกจูบปิดปากอย่างที่มินฮยอนขู่ไว้จริงๆ ร่างสูงก้มลงประชิดริมฝีปากบางในทันที ไม่รอให้อีกคนได้พูดจบประโยค กลีบปากนิ่มถูกอีกคนรุกล้ำเข้ามาอย่างที่วิสาสะ ความร้อนแรงที่แจนแทบรับมือไม่อยู่จึงทำได้เพียงกำเสื้อคนป่วยไว้แน่น

ความอุ่นร้อนของอุณหภูมิไข้หวัดถูกส่งผ่านสองริมฝีปากอย่างวาบหวาม ไม่รู้ว่ามินฮยอนอดอยากปากแห้งขนาดไหนถึงได้ดึงดูดความหอมหวานจากปากเล็กอย่างไม่รู้จบ แจนที่อ่อนประสบการณ์ก็ได้แต่ปล่อยผ่านให้อารมณ์ความรู้สึกเป็นตัวชักน้ำพาไปแทน

ไม่รู้ว่าเกือบกี่นาทีแล้วที่มินฮยอนไม่ยอมปล่อยให้ริมฝีปากอีกคนเห็นอิสระ และแจนเองก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตัวเองถูกยกขึ้นมานั่งคร่อมบนตักแทนที่จะเป็นเบาะของโซฟาข้างๆ นานหลายนาทีจนแจนเองเกือบหายใจไม่ออก มือเล็กถึงได้ทุบอกแกร่งของอีกคนเบาๆ เพื่อให้ละริมฝีปากออกไปให้เขาได้หายใจสักที

“พอ..พอแล้ว”

แจนเปร่งเสียงห้ามเมื่อมินฮยอนก้มหน้าลงมาเหมือนจะดึงดูดความหอมหวานจากปากเล็กอีกครั้ง มือขาวดันร่างดันอีกคนให้ออกห่าง ถึงอย่างนั้นโพสิชั่นของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักหนาก็ไม่ได้ดูปลอดภัยไปกว่าเดิมสักเท่าไหร่ หน้ำซ้ำแจนยังสังเกตเห็นอีกว่ารอยยิ้มมุมปากของมินฮยอนที่เผยออกมามันไว้ใจไม่ได้มากแค่ไหน

“ฉวยโอกาสชะมัด”

ถึงจะบ่นแบบนั้น แต่ว่าแจฮวานก่อนยอมให้อีกคนกอดอย่างโดยดี ร่างสูงกระชับอีกคนให้เข้ามาใกล้กว่าเดิมในอ้อมกอด แจนเองก็ไม่ได้ขัดขืนและยังกอดเขาซ้ำอย่างน่ารัก รอยยิ้มของมินฮยอนเกิดขึ้นเต็มริมฝีปากหนา เขาเกยคางแหลมๆของตัวเองบนไหล่เล็กอย่าโหยหา

“คิดถึงจังค่ะ”

คำอ้อนหวานๆนั้นทำให้แจนยิ้มออกมาได้ในที่สุด กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของพี่มินลอยขึ้นแตะจมูก สวนทางกับร่างกายที่กอดเขาอยู่นั้นร้อนแทบเป็นไฟ ถึงอย่างนั้นแจนก็ไม่ได้บ่นอะไรออกไป เขาไม่กลัวแม้ว่าตัวเองจะติดไข้อีกคนหรือไม่ ขอให้ในตอนนี้มินฮยอนกอดเขาให้แน่นกว่าเดิมก็พอ

“ผมก็คิดถึงพี่...มากๆเลย”

แม้ว่าแจนจะปากแข็งกับใครแค่ไหน แต่เวลาที่อยู่กับเขาแจนมักจะน่ารักเสมอ และนั่นสำหรับมินฮยอนเขามองว่ามันเป็นเสน่ห์ของอีกคนที่ใครเห็นก็ต่างหลงใหล

“ต่อจากนี้พี่จะไม่ปล่อยเราไปไหนแล้ว พี่จะทำให้เราเชื่อใจพี่ แล้วจะไม่ปล่อยให้คนอื่นมาว่าเราอีกแล้ว”

“ผมเองก็จะฟังพี่ให้มากขึ้น  จะไม่ดื้อแล้ว”

“สัญญาแล้วนะคะ”

“ครับ สัญญา”

นิ้วก้อยเล็กๆถูกยื่นออกไปทำพันธะสัญญากับอีกคนเงียบๆ มินฮยอนเกี่ยวก้อยกับแจนอย่างน่ารัก สบตามองใบหน้าหวานที่เขาคิดถึงจนแทบบ้า อดไม่ได้ที่จะยื่นมือของตัวเองไปดึงแก้มอีกคนเล่นด้วยความโหยหา

แก้มขาวนุ่มๆเหมือนซาลาเปาที่เขาเห็นกี่ครั้งก็ไม่เคยห้ามใจตัวเองได้ไหวสักครั้ง ถ้าจะโทษก็ให้แจนโทษตัวเองเถอะที่เกิดมาน่ารักน่าแกล้งขนาดนี้ จนบางทีเขาไม่อยากจะเอาคนตัวเล็กนี่ไปไหนด้วยทั้งนั้น จะว่าหวงก็บอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยล่ะ

“กลับมาห้องนี้นะ มาอยู่ด้วยกัน ห้องที่ไม่มีเรามันเหงามากๆเลยไม่มีใครให้กอดเลย”

“หมอนข้างไง”

“มันไม่นิ่มเหมือนตัวเรานี่คะ จับตรงไหนก็นิ่มเด้งไปหมด”

มือซุกซนของมินฮยอนที่กำลังจิ้มเข้าที่เอวบางถูกตีอย่างแรงจนร่างสูงยู่หน้าด้วยความเจ็บ ถึงอย่างนั้นก็ยังคงกอดคนบนตักเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าแจนอาจจะหายไปจากตัวเองได้ทุกเมื่อ

“พี่ก็ห้ามงอแง เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเก็บของก่อน แล้วจะมาอยู่ด้วย”

“สัญญาแล้วนะคะ”

“สัญญาแล้ว แต่พี่ต้องไปนอนก่อนนะ ตัวร้อนเป็นไฟแล้วเนี่ย”

มือบางละออกจากหน้าผากกว้างเมื่อวัดอุณหภูมิในร่างกายอีกคนเสร็จ มินฮยอนพนักหน้าอย่างเชื่อฟังเขา ก่อนจะยอมลุกจาโซฟาแล้วดึงแจนตามเข้าไปในห้องนอนด้วย ร่างสูงยอมนอนลงบนเตียงอย่างว่าง่าย ก่อนที่แจนจะติดแผ่นแปะความร้อนให้อีกคนไว้ที่หน้าผาก

แจนทรุดลงนั่งบนเตียงข้างๆคนป่วย มินฮยอนมองเขาตาแป๋วราวกับเป็นเด็กน้อยที่ป่วยแล้วต้องการคุณแม่อยู่ข้างๆ มือหนาเอื้อมไปจับมือแจนไว้ตลอดเวลา ซึ่งแจนเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาตั้งใจจะเฝ้าจนกว่าอีกคนจะหลับไป แต่ก็ดูเหมือนว่ามินฮยอนยังมีเรื่องที่ค้างคาใจอยู่และไม่ยอมหลับสักที

“เป็นอะไร”

“นอนไม่หลับค่ะ”

“ทำไมอะ ดึกแล้วนะ”

“กำลังคิดเรื่องเรากับยองมินอยู่”

อาการกังวลใจของมินฮยอนที่ปกปิดไม่อยู่จนต้องเอ่ยปากถามอีกคนเมื่อทนเก็บไว้ไม่ไหว แจนยิ้มกว้างออกมาเมื่อรู้สาเหตุที่อีกคนนอนไม่หลับ มือเล็กกุมมืออีกคนขึ้นมาแนบแก้มของตัวเองเบาๆ

“มันไม่มีอะไรครับ ผมเคลีย์กับยองมินแล้ว”

“ยองมินยอมถอยหรอ”

“ไม่ถอยก็คงไม่ได้ ผมบอกเขาไปแล้วว่าผมรักพี่”

ถ้อยคำน่ารักของแจนที่ทำให้คนฟังยิ้มออกมาได้ในที่สุด มือหนาอีกข้างเอื้อมไปลูบหัวอีกคนเบาๆด้วยความเอ็นดู เขารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก แค่คิดว่าน้องแจนจะกุมมือเฝ้าเขาแบบนี้ไปจนเช้า ผู้ชายแบบมินฮยอนก็อดที่จะดีใจไม่ได้จริงๆ

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่รักพี่”

“ที่พี่ทำให้ผมมันมากกว่านี้หลายเท่า แค่นี้ไม่เห็นยากเลย”

“พี่รักเรานะ”

“ผมก็รักพี่ ต่อจากนี้สัญญาว่าผมจะไม่ปล่อยให้พี่เป็นคนพยายามแค่คนเดียวอีกแล้ว”

มินฮยอนยิ้มตอบน้องแจนอย่างอบอุ่น เขาเชื่อใจและมั่นใจในตัวน้องเสมอ ขอบคุณแจนจริงๆที่ทำให้เขารู้สึกมีความสุขจากความรักของเราได้ขนาดนี้

พิษไข้ที่มากขึ้นทำให้มินฮยอนเผลอหลับไปในที่สุด ร่างบางปล่อยให้อีกคนนอนอย่างสบายตัวมากขึ้น มือเล็กที่กุมอยู่ก็ค่อยๆปล่อยออกก่อนแจนจะค่อยๆห่มผ้าให้อีกคนอย่างเบามือ

แจนไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะรักกับมินฮยอนไปได้อีกนานแค่ไหน ต่อจากนี้เขาจะไม่คิดถึงวันสุดท้ายที่จะได้รักกัน แต่น้องแจนคนนี้จะพยายามทำแต่ละวันให้ดีที่สุด โดยที่ไม่ใช่การที่มินฮยอนพยายามฝ่ายเดียวอีกแล้ว

ขอบคุณมินฮยอนที่เข้ามาทุบกำแพงในหัวใจให้เขาได้เปิดรับรักใครอีกครั้ง

และขอบคุณพระเจ้าที่ให้คนๆนั้นคือมินฮยอน

FIN

#พี่มินเดือนมอ

ไปคุยกันต่อได้ในแท็กนะคะ ขอบคุณค่า